Geplaatst op

Recensie in De Standaard

Gilles Michiels in De Standaard, 9 juli 2019

Stappen naar de horizon

De schermverslaafde hedendaagse mens lijkt het kijken verleerd. Met een muziekinstallatie aan de Schelde wil het gezelschap Post uit Hessdalen ons weer warm maken voor het vergezicht.

De verte is ver zoek, constateren de makers van 15 149ft. Moderne technologie en verstedelijking hebben ons tussen beeldscherm en beton vastgezet, waardoor we de reikwijdte van onze bloedeigen ogen en oren dreigen te vergeten. Dat verrekijken zou volgens Post uit Hessdalen weleens verband kunnen houden met ons vermogen tot verbeelding. Kunnen we dat nog: onze horizon verbreden?

Deze voorstelling ontleent haar naam aan het aantal voetstappen dat ons op zeeniveau scheidt van de kromming van de aarde. Na het Nederlandse Oerol meert het veelzijdige gezelschap op Zomer van Antwerpen aan langs de Schelde, waar een gigantische bobijn, een schijnbaar oneindig touw en een muziekinstallatie zijn neergepoot. Vijftig minuten lang zal dat touw door de bobijn worden ingehaald, alsof elk stukje een stap van het publiek richting de horizon ­suggereert.

De landschappen die we onderweg ‘zien’, worden verklankt door een bevreemdend muziekstuk van Thomas Smetryns, dat aan het geluid van de passerende boten doet denken. Alleen is die compositie, gebracht op trompet, tuba en een rijdende muziekmachine, te willekeurig om ons echt te vervoeren. 15 149ftkondigt zich aan als een uitnodiging om de diepte van een landschap te ervaren, maar haar muziek lijkt dat eerder te overstemmen.

Bijgevolg verliest het intrigerende uitgangspunt al snel richting. Met zijn rondtollende bobijn en een gevoelig verhaal voegt Post uit Hessdalen een poëtische lading toe aan de eeuwige zoektocht naar het onbekende, maar onderweg blijven we ons afvragen: als de voorstelling het ruisen van de Schelde wil laten horen, waarom speelt ze er dan overheen?